08/11/2010
«…Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.
Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο ‘‘Τι να Κανουμε’’, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.)
Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… οταν φτανει στο σημειο να απεχθανεται την ταξικη του θεση εδω και τωρα, οταν αρχιζει να ξεφορτωνεται εκεινα ακριβως τα χαρακτηριστικα για τα οποια οι μαρξιστες τον εξυμνουν περισσοτερο: την ηθικη της δουλειας, τη δομη του χαρακτηρα που προερχεται απο τη βιομηχανικη πειθαρχια, το σεβασμο για την ιεραρχια, την υπακοη σε αρχηγους, τον καταναλωτισμο, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπια, την δουλοφροσυνη, την ιδεολογια της ‘‘σοβαροτητας’’,] τα στοιχεια πουριτανισμου.
Με αυτη την εννοια, ο εργατης γινεται επαναστατης στο βαθμο που αρνειται την ταξικη του θεση και πετυχαινει μια αταξικη συνειδηση… Αυτο που αρνειται ειναι ακριβως εκεινες οι ταξικες δεσμευσεις που τον δενουν σε ολα τα συστηματα κυριαρχιας…
Η πιο ενθαρρυντικη εξελιξη στα εργοστασια… ειναι η εμφανιση νεων εργατων που καπνιζουν μαριχουανα, χαβαλεδιαζουν… αλλαζουν συχνα δουλειες… απαιτουν περισσοτερο ελευθερο χρονο αντι μεγαλυτερο μισθο, παρενοχλουν ολες τις μορφες εξουσιας, απεργουν χωρις την εγκριση του σωματειου και βοηθουν τη συνειδητοποιηση των συναδελφων τους.(…)
Απο την αποσυντιθεμενη παραδοσιακη ταξικη δομη ενας νεος τυπος ανθρωπου δημιουργειται: ο επαναστατης… Αμφισβητει οχι μονο τις οικονομικες και πολιτικες προϋποθεσεις της ιεραρχικης κοινωνιας, αλλα την ιεραρχια καθαυτη. Εγειρει οχι μονο την αναγκη για κοινωνικη επανασταση, αλλα επισης προσπαθει να ζησει με εναν επαναστατικο τροπο στο βαθμο που αυτο ειναι εφικτο στην υπαρχουσα κοινωνια.(…) Ουσια [αυτου του επαναστατικου τροπου ζωης] ειναι.. η προσωπικη προπαγανδα της πραξης, που διαβρωνει ολα τα ηθη, τους θεσμους και τα ιερα συμβολα της κυριαρχιας…
Καθως η κοινωνια προσεγγιζει το κατωφλι της επαναστατικης περιοδου, τα εργοστασια, τα σχολεια, οι γειτονιες, γινονται ο στιβος του επαναστατικου παιχνιδιου― ενα παιχνιδι με πολυ σοβαρο πυρηνα. Οι απεργιες γινονται μια χρονια κατασταση και οργανωνονται χαριν της απεργιας, ωστε να… θρυμματισουν την αστικη κανονικοτητα… να την αψηφισουν σε ωριαια σχεδον βαση.
Η πιο συνειδητη εκφραση αυτης της διαθεσης ειναι το αιτημα για αυτοδιευθυνση. Ο εργατης αρνειται να ειναι ενα διευθυνομενο ον, ενα ταξικο ον. Αυτη η διαδικασια εγινε ολοφανερη στην Ισπανια, στις παραμονες της επαναστασης του 1936, οταν οι εργατες σε καθε πολη καλουσαν σε απεργια ‘‘για πλακα’’― για να εκφρασουν την ανεξαρτησια τους, την αισθηση τους του ξυπνηματος, την ρηξη τους με την κοινωνικη ταξη πραγματων… Ηταν επισης ουσιαστικο χαρακτηριστικο της γενικης απεργιας του 1968 στη Γαλλια…»
MURRAY BOOKCHIN: ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ /
Διεθνης Βιβλιοθηκη/ σελ. 26-28
.jpeg)
