Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ


Στην εποχή της σκλαβιάς...

Από τo "xnewscom"
   
Τα συνδικάτα θα έχουν διαπραγματευτεί το μήκος των αλυσίδων.
Σήμερα η τακτική που χρησιμοποιεί το κράτος είναι η πλύση εγκεφάλου, τα μαγειρέματα του αριθμού των απεργών, του αριθμού των συλλήψεων, των απελάσεων, των διαδηλώσεων.
Σήμερα ο εξευτελισμός της γλώσσας του Κράτους είναι εμφανής σε όλο το εύρος της διεθνοποίησης των “σπαστών” (casseurs): όταν ένας μαθητής θα πετάξει μια πέτρα στους πάνοπλους μπάτσους, είναι ένας σπάστης. Ο αστικός πολιτισμός βρίσκει φυσιολογική τη βία της εκμετάλλευσης, το πέταμα στο δρόμο χιλιάδων μισθωτών, αλλά αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη βία των...
 εκμεταλλευομένων που καταστέλλει ανελέητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει σπάστες.
Το Κράτος το ξέρει, είναι καιρός να το κατανοήσουμε κι εμείς, να αρνηθούμε αυτού του είδους τους διαχωρισμούς ανάμεσά μας και να οικειοποιηθούμε αυτή τη βία. Η δύναμή μας, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη εάν ξεκόψουμε μ όλες αυτές τις άχρηστες προκαταλήψεις, γύρω από την υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Κάτω ο σεβασμός στην ιδιωτική ιδιοκτησία! Κάτω η εργασία!
Αν η οικονομία τους είναι σε κρίση ας τα τινάξει!

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ

Το πρωινό της 1ης Νοεμβρίου κινούμασταν στην περιοχή του Παγκρατίου για να δράσουμε στα πλαίσια της καμπάνιας για διεθνή αλληλεγγύη που είχε αποφασίσει η οργάνωση μαςμαζί με το σύντροφο και αδερφό Παν. Αργυρού. Λόγω, όμως, της αστυνομικής περιέργειας μιας υπαλλήλου ταχυμεταφορών, κάποιων προσωπικών λάθος χειρισμών και την περικύκλωση μας από τα γουρούνια της ομάδας ΔΙΑΣ και άλλες αστυνομικές δυνάμεις που απέκλεισαν την περιοχή, δεν υπήρξαν πολλά περιθώρια επιλογών και καταλήξαμε στο κτίριο της ΓΑΔΑ στον όροφο της αντιτρομοκρατικής. Παρότι η αναγνώριση μου ήταν άμεση, αφού ένας από τους διευθυντές κάποιου τμήματος περιχαρής εν μέσω κλωτσιών και μπουνιών τη στιγμή που καθόμουν σε στάση καθήλωσης φώναζε «ο Μάκης είναι», αρνήθηκα να δηλώσω τα στοιχεία μου για τις πρώτες ώρες, με την ελπίδα να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος για τη διευκόλυνση των συντρόφων μου. Αρνηθήκαμε τη λήψη αποτυπωμάτων, φωτογραφιών, dna και γενικά αρνηθήκαμε να υπογράψουμε οτιδήποτε ή να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτά τα γουρούνια, τηρώντας την αυτονόητη στάση που πρέπει να έχει κάθε επαναστάτης.

Αντάρτες των πόλεων και ποινικοί στην Ιταλία της δεκαετίας του ΄70 ― και οι αναφορές της ελληνικής Σέχτας Επαναστατών στους ιταλικούς ΝΑΡ

Μιλάνο, via De Amicis, 14 Μαΐου 1977. Διαδηλωτής πυροβολεί.
Ο Δημήτρης Δεληολάνης, δημοσιογράφος και συγγραφέας με έδρα τη Ρώμη, αναλύει τις σχέσεις των Ιταλών ανταρτών πόλεων με τους ποινικούς στη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία, και τις πιθανές αναφορές της ελληνικής Σέχτας Επαναστατών στην παράδοση των ιταλικών Ενοπλων Επαναστατικών Πυρήνων εκείνης της εποχής.
Το κείμενο γράφτηκε για να δημοσιευτεί στο περιοδικό “Τετράδια”, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Προδημοσιεύεται στο politicon.gr, κατόπιν παραχώρησης του συγγραφέα.
O τίτλος, οι μεσότιτλοι, οι υπερδεσμοί παραπομπών και η εικονογράφηση είναι του politicon.gr.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

"Επανάσταση σημαίνει μια νέα τάξη πραγμάτων"

Εκπληκτική επιτυχία σημείωσε η διάλεξη του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ, την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010, με θέμα "Ζώντας στην εποχή των τεράτων- Η κρίση, η Ευρώπη, ο Κομμουνισμός". Επί τρεις ώρες, περίου δύο χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν και συζήτησαν με τον Σλοβένο φιλόσοφο καίρια ζητήματα που αφορούν την κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της πολυπολιτισμικότητας, τη σύγχρονη δικτατορία των ειδικών και την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της κριτικής σκέψης, τη συστημική βία και το νόημα της κοινωνικής επανάστασης, ως διεργασίας που δεν αρνείται απλώς το υπάρχον, αλλά θεμελιώνει μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων.

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

"Αν θέλει κάποιος σήμερα ν'ανοίξει μια επικερδή επιχείρηση, ας κατασκευάζει λαιμητόμους"

Με την παραπάνω φράση αμερικάνος δημοσιογράφος περιγράφει το μέγεθος της κοινωνικής οργής στις ΗΠΑ. Είναι η πρώτη φορά ιστορικά, που το σύνολο του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου βράζει απο οργή και αγανάκτηση για τους κυβερνώντες, για τους υπαίτιους της κρίσης αυτής, οι οποίοι οχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους και να αυξάνουν τα κέρδη τους. Βράζει απο οργή για τη φτώχεια που εξαπλώνεται, για την περιθωριοποίηση όλο και ευρύτερων στρωμάτων, για την αδικία, καθώς οι εξουσιαστές απαιτούν να θυσιαστούν οι λαοί για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Αυτή η οργή εκδηλώνεται τους τελευταίους μήνες με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα, σε όλη την Ευρώπη. Στη μια ευρωπαική πόλη μετά την άλλη , εκατομμύρια ανθρώπων κατεβαίνουν στους δρόμους, με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή, για να εκδηλώσουν την αντίθεση τους στη σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση που οι κυβερνώντες εξαπολύουν εναντίον των κοινωνικών και εργασιακών κατακτημένων.
Στη Γαλλία, με αιχμή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, στην Αγγλία με αιχμή το εκπαιδευτικό ζήτημα, στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, οι διαδηλώσεις μετατρέπονται σε εξεγέρσεις. Η μια εξέγερση τροφοδοτεί την εκδήλωση μιας άλλης και σταδιακά σε όλη την Ευρώπη αναμένεται η μεγάλη κοινωνική ανάφλεξη. Η φράση "ή εμείς ή αυτοί" γίνεται όλο και περισσότερο κοινή συνείδηση και θα γίνει το σύνθημα που θα καθορίσει την έκβαση των επόμενων μεγαλύτερων εξεγέρσεων.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΠΟΝΑΝΝΟ -ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

 ΑΠΟ Β.Τ



ΔΙΚΗ-ΑΠΟΦΑΣΗ - ΕΚ ΝΕΟΥ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΝΟ
Συντρόφισσες -σύντροφοι,
Η δίκη Μπονάννο-Στρατηγόπουλου στη Λάρισα είχε ως αποτέλεσμα ο Αλφρέντο Μπονάννο να καταδικαστεί για απλή συνέργεια σε 4 χρόνια φυλακή και ο Χρήστος Στρατηγόπουλος ένοχος για την ένοπλη ληστεία σε 8 χρόνια κα και για τα 3 πλημμελήματα από 3 μήνες, χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό και χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

BOOKCHIN: ΕΡΓΑΤΗΣ- ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

08/11/2010
«…Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.
Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο ‘‘Τι να Κανουμε’’, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.) 

Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… οταν φτανει στο σημειο να απεχθανεται την ταξικη του θεση εδω και τωρα, οταν αρχιζει να ξεφορτωνεται εκεινα ακριβως τα χαρακτηριστικα για τα οποια οι μαρξιστες τον εξυμνουν περισσοτερο:  την ηθικη της δουλειας, τη δομη του χαρακτηρα που προερχεται απο τη  βιομηχανικη πειθαρχια, το σεβασμο για την ιεραρχια, την υπακοη σε αρχηγους, τον καταναλωτισμο, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπια, την δουλοφροσυνη, την ιδεολογια της ‘‘σοβαροτητας’’,] τα στοιχεια πουριτανισμου.

Με αυτη την εννοια, ο εργατης γινεται επαναστατης στο βαθμο που αρνειται την ταξικη του θεση και πετυχαινει μια αταξικη συνειδηση… Αυτο που αρνειται ειναι ακριβως εκεινες οι ταξικες δεσμευσεις που τον δενουν σε ολα τα συστηματα κυριαρχιας…

Η πιο ενθαρρυντικη εξελιξη στα εργοστασια… ειναι η εμφανιση νεων εργατων που καπνιζουν μαριχουανα, χαβαλεδιαζουν… αλλαζουν συχνα δουλειες… απαιτουν περισσοτερο ελευθερο χρονο αντι μεγαλυτερο μισθο, παρενοχλουν ολες τις μορφες εξουσιας, απεργουν χωρις την εγκριση του σωματειου και βοηθουν τη συνειδητοποιηση των συναδελφων τους.(…)

Απο την αποσυντιθεμενη παραδοσιακη ταξικη δομη ενας νεος τυπος ανθρωπου δημιουργειται: ο επαναστατης… Αμφισβητει οχι μονο τις οικονομικες και πολιτικες προϋποθεσεις της ιεραρχικης κοινωνιας, αλλα την ιεραρχια καθαυτη. Εγειρει οχι μονο την αναγκη για κοινωνικη επανασταση, αλλα επισης προσπαθει να ζησει με εναν επαναστατικο τροπο στο βαθμο που αυτο ειναι εφικτο στην υπαρχουσα κοινωνια.(…) Ουσια [αυτου του επαναστατικου τροπου ζωης] ειναι.. η προσωπικη προπαγανδα της πραξης, που διαβρωνει ολα τα ηθη, τους θεσμους και τα ιερα συμβολα της κυριαρχιας…

Καθως η κοινωνια προσεγγιζει το κατωφλι της επαναστατικης περιοδου, τα εργοστασια, τα σχολεια, οι γειτονιες, γινονται ο στιβος του επαναστατικου παιχνιδιου― ενα παιχνιδι με πολυ σοβαρο πυρηνα. Οι απεργιες γινονται μια χρονια κατασταση και οργανωνονται χαριν της απεργιας, ωστε να… θρυμματισουν την αστικη κανονικοτητα… να την αψηφισουν σε ωριαια σχεδον βαση.

Η πιο συνειδητη εκφραση αυτης της διαθεσης ειναι το αιτημα για αυτοδιευθυνση. Ο εργατης αρνειται να ειναι ενα διευθυνομενο ον, ενα ταξικο ον. Αυτη η διαδικασια εγινε ολοφανερη στην Ισπανια, στις παραμονες της επαναστασης του 1936, οταν οι εργατες σε καθε πολη καλουσαν σε απεργια ‘‘για πλακα’’― για να εκφρασουν την ανεξαρτησια τους, την αισθηση τους του ξυπνηματος, την ρηξη τους με την κοινωνικη ταξη πραγματων… Ηταν επισης ουσιαστικο χαρακτηριστικο της γενικης απεργιας του 1968 στη Γαλλια…»

MURRAY BOOKCHIN: ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ /
Διεθνης Βιβλιοθηκη/ σελ. 26-28

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Raoul Vaneigem : To κράτος δεν είναι τίποτε, ας γίνουμε τα πάντα

Από  την επίσκεψή του Ραούλ στην θεσσαλονίκη
 
 
Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η ιδέα της δημοκρατίας, δίνει πρώτη το σύνθημα της μάχης ενάντια σε μια διεφθαρμένη δημοκρατία, όπου αυξάνονται παντού οι πιέσεις από τις πολυεθνικές και τις χρηματοπιστωτικές μαφίες. Σ’αυτή τη χώρα είδαμε να εκδηλώνεται μια αντίσταση που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον λήθαργο του ευρωπαϊκού πολεταριάτου, που κείται πλέον αναίσθητο υπό την επίρροια δεκαετιών καταναλωτισμού και ψευδοχειραφέτησης.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Αγρός Αίματος

Προκήρυξη της νεοσύστατης αναρχοχριστιανικής ομάδας Ακελδάμα

Είμαστε Χριστιανοί.

Με μια θεολογία άλας για την καθημερινότητά μας. Μια θεολογία που, όπως καταθέτει και ο Walter Benjamin, θα δώσει άλλη πνοή στα επαναστατικά εργαλεία και μέσα του ανταγωνιστικού κινήματος. Χωρίς κλειστά δόγματα, χωρίς αγκυλώσεις, διψώντας να πραγματώσουμε hic et nunc τις κοινοτιστικές αξίες του πρωτοχριστιανισμού μέσα στον λαβύρινθο των σύγχρονων αστικών μητροπόλεων. Προσβλέπουμε σε ένα μεσσιανικό, λυτρωτικό «επέκεινα» μόνο επειδή το αντιλαμβανόμαστε σαν χωροχρονική εξέλιξη του αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε σε μια καθημερινή, «επίγεια» βάση, αγώνα ενάντια στην πνευματική, σωματική, ψυχική, κοινωνική και οικονομική εκμετάλλευση, ενάντια στο στρατό των ανωνύμων εταιριών που ονομάζονται «εκκλησίες», ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που εντελεχώς και αναπόδραστα οδηγεί στην κατάργηση της ελευθερίας, του αυτοπροσδιορισμού, της αξιοπρέπειας...

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ




Μετάφραση-επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Αυτό είναι ένα αντίγραφο μίας συζήτησης του 1972 ανάμεσα στους μεταδομιστές φιλόσοφους Mισέλ Φουκώ και Ζιλ Ντελέζ, που συζητάει τους δεσμούς ανάμεσα στους αγώνες των γυναικών, ομοφυλόφιλων, φυλακισμένων και την ταξική πάλη, και επίσης τη σχέση ανάμεσα στην θεωρία, την πρακτική και την εξουσία.

Το αντίγραφο αυτό εμφανίστηκε πρώτη φορά στα αγγλικά στο βιβλίο ‘Language, Counter-Memory, Practice: selected essays and interviews by Michel Foucault’ edited by Donald F. Bouchard.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Μπύρες, μπάχαλα και κυνηγητό με τους μπάτσους από τον Καρλ Μαρξ


Ο Καρλ Μαρξ εκτός από μεγάλος θεωρητικός , επαναστάτης , συγγραφέας και πολυπράγμων δεν έπαυε να είναι και αυτός ένας απλός θνητός. Μετά από αυτήν τη γελοιωδώς μικρή ‘απολογητική’ εισαγωγή μιας και ο Μαρξ δεν χρειάζεται συστάσεις , προειδοποιούμε οι ηθικολόγοι και σοβαροφανείς μπορούν να ξεκουμπιστούν ευθύς εξαρχής.

Ιδού ένα μικρό και χαριτωμένο περιστατικό στη ζωή του μεγάλου άντρα , ίσως σε μερικούς από εμάς να τον κάνει ακόμα πιο συμπαθή :
Ένα βράδυ, βγήκε με τον Έντγκαρ Μπάουερ και τον Βίλχελμ Λίμπκνεχτ για μπαρότσαρκα κατά μήκος της Τότεναμ Κορτ Ρόουντ, σκοπεύοντας να πιουν από ένα τουλάχιστον ποτήρι μπύρα σε κάθε παμπ που θα συναντούσαν μεταξύ της Όξφορντ Στριτ και της Χάμπστεντ Ρόουντ. Καθώς στο δρόμο στεγάζονταν ούτε λίγο ούτε πολύ δεκαοκτώ παμπ, μέχρι να πιάσουν την τελευταία τους σκάλα ο Μαρξ ήταν ήδη σκνίπα. Μια ομάδα Οντφέλοους,* που κάθονταν ήσυχοι και απολάμβαναν το φαγητό τους, βρέθηκαν στο στόχαστρο της μεθυσμένης τριάδας
Είχαμε βαρεθεί προς το παρόν την «ζυθοπεριήγησή μας» και προκειμένου να ηρεμήσουμε κάπως το αίμα μας που έβραζε, βαλθήκαμε να περπατούμε με ταχύ βήμα, μέχρι που ο Έντγκαρ Μπάουερ σκόνταψε σε κάτι στοιβαγμένα αγκωνάρια στην άκρη του δρόμου. «Ζήτω, έχω μια ιδέα!» και εις ανάμνησιν της εποχής που κάναμε τις τρελές φοιτητικές μας φάρσες, άρπαξε μια πέτρα και μπαμ! μπουμ! ένα γκαζοφάναρο έγινε θρύψαλα. Η ανοησία είναι μεταδοτική -ο Μαρξ κι εγώ δεν μείναμε πίσω και σπάσαμε τέσσερις πέντε φανοστάτες-, ήταν πιθανόν δύο η ώρα το πρωί και οι δρόμοι ήταν έρημοι… Ο θόρυβος, ωστόσο, τράβηξε την προσοχή ενός αστυνομικού, που χωρίς να το πολυσκεφτεί έδωσε γρήγορα γρήγορα το σινιάλο στους συναδέλφους του. Αμέσως ακούστηκαν από παντού αστυνομικά σφυρίγματα. Η θέση μας ήταν κρίσιμη. Ευτυχώς, το αντιληφθήκαμε αμέσως· και ευτυχώς, γνωρίζαμε τα κατατόπια. Το βάλαμε στα πόδια με δυο τρεις αστυνομικούς στο κατόπι μας, σε κάποια απόσταση μακριά μας. Ο Μαρξ επέδειξε ευλυγισία για την οποία δεν τον είχα ικανό. Και αφού το κυνηγητό κράτησε κάποια λεπτά, κατορθώσαμε να στρίψουμε σ’ έναν παράδρομο, φτάσαμε σε μια αλάνα -μια πίσω αυλή ανάμεσα σε δύο δρόμους- κι από κει βγήκαμε πίσω από τους αστυνομικούς, που έχασαν τα ίχνη μας. Ήμασταν πια ασφαλείς. Δεν μας είχαν δει και φτάσαμε στα σπίτια μας χωρίς άλλες περιπέτειες.

* Oddfellows: μέλη αγγλικής εταιρείας αντίστοιχης με τη μασονία.
Φράνσις Γουίν ,  “Κάρολος Μαρξ η ζωή του” , εκδ.ωκεανίδα σελ.341-342
βασίζεται σε αναμνήσεις του Μαρξ από τον Β.Λιμπκνεχτ υπάρχει στα αγγλικά στο Karl Marx : Interviews and recollections , κεφ.Wilhelm Liebknecht σ.63-65 . Στο αγγλικό βιβλίο μαθαίνουμε πως πριν το κυνηγητό με τους μπάτσους έγινε ένας ψιλοκαυγάς με τους Άγγλους στο μπαρ αλλά δεν έπεσαν μπουκέτα μιας και η τριάδα αποχώρησε , παρά κάτι αναποδογυρισμένα τραπέζια. Η αφορμή για τον καυγά ήταν ‘πατριωτικής’ φύσεως για τα κακώς κείμενα την κατάσταση και τα προτερημάτων της Αγγλίας και της Γερμανίας. Το περιστατικό πρέπει να έγινε τη δεκαετία του 1860 δηλαδή όταν ο Κ.Μαρξ ήταν πάνω από 40 χρονών.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Έχει η συνείδηση της εργατικής τάξης καταρρεύσει;


Ταξική συνείδηση: «Η συνειδητοποίηση από τα άτομα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης πως έχουν κοινά συμφέροντα και μια κοινή κοινωνική κατάσταση. Η ταξική συνείδηση συνδέεται με την ανάπτυξη μιας «τάξης για τον εαυτό της», όπου τα άτομα στο πλαίσιο της τάξης ενώνονται με σκοπό την επιδίωξη κοινών συμφερόντων».
Online Λεξικό των Κοινωνικών Επιστημών

Η κρίση της εκπροσώπησης της εργατικής τάξης είναι ένα γνωστό θέμα στην αριστερά διεθνώς, η ιδέα ότι, είτε λόγω της στροφής προς τα δεξιά των σοσιαλδημοκρατικών και σταλινικών κομμάτων είτε λόγω της κατάρρευσης τους, η εργατική τάξη στερείται μιας πολιτικής δύναμης που να μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της σε εθνικό επίπεδο.
Σε πολλές χώρες έχουν καταβληθεί προσπάθειες για να δημιουργηθούν, ή να αρχίσουν να δημιουργούνται, ευρύτερα αριστερά κόμματα που να μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό. Ωστόσο, η ιδέα της «κρίσης του εργατικού υποκειμένου» πάει ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας ότι η ταξική συνείδηση έχει μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που η συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν έχει συνείδηση του εαυτού της ως μέρος μιας τάξης που έχει τα δικά της συμφέροντα, πέραν εκείνων της άρχουσας τάξης. Χρησιμοποιώντας τη διάκριση του Λούκατς, «η εργατική τάξη είναι μια “τάξη καθεαυτή”», αλλά δεν είναι πλέον μια «“τάξη για τον εαυτό της”». Αν αυτό είναι σωστό, φυσικά, τότε έχει μεγάλη επίπτωση στη σοσιαλιστική ανάλυση και στρατηγική.
Υποστηρίζουμε εδώ ότι η ιδέα μιας εργατικής τάξης που δεν είναι πλέον μια «τάξη για τον εαυτό της» είναι μια υπερβολή, αλλά όπως και οι περισσότερες σχηματοποιήσεις βασίζεται σε πτυχές της πραγματικότητας που η Αριστερά πρέπει να τις εντοπίσει και να τις ενσωματώσει στη στρατηγική και την τακτική της. Η συνείδηση, ιδιαίτερα η συνείδηση των μαζών, είναι ένα δυναμικό στοιχείο το οποίο υπόκειται σε αλλαγές και μερικές φορές, σε περιόδους κρίσης, υπόκειται σε απότομη μεταβολή. Έτσι κάθε προσπάθεια για να συλλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τη συνείδηση της μάζας της εργατικής τάξης είναι πιθανό να είναι μερική και μονόπλευρη. Πριν μπούμε σε λεπτομέρειες, ας πούμε κάτι σχετικά με τη μεταβαλλόμενη διάρθρωση της εργατικής τάξης, στη Βρετανία και διεθνώς.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Ιταλία 1977 και μια κριτική του ενόπλου – Alfredo Bonanno κ.α.



Μερικές σημειώσεις για το κίνημα στην Ιταλία

Πηγή: http://turbellaria.blogspot.com
Παρότι γειτονεύουν, οι χώρες τις Ευρώπης είναι παραδοσιακά διαχωρισμένες μεταξύ τους. Αυτός ο διαχωρισμός και η συνακόλουθη άγνοια της μιας για την άλλη, ισχύει και στην περίπτωση των επαναστατικών κινημάτων που αγωνίζονται ενάντια στο ένα ή το άλλο Κράτος. Τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτεται κανείς την Ιταλία των περασμένων χρόνων, σπάνια πάνε μακρύτερα από την Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας), την Prima Linea (Πρώτη Γραμμή) και τις Brigate Rosse (Ερυθρές Ταξιαρχίες), άντε ίσως σήμερα την Αυτονομία και τα (συνδικάτα βάσης) Cobas.
Προκειμένου να έχουμε μια εικόνα του τί συμβαίνει σήμερα στο κίνημα, είναι απαραίτητο να ρίξουμε μια ματιά στους αγώνες στη χώρα απ’ τις αρχές του ’70 μέχρι σήμερα. Μετά την εξεγερσιακή έκρηξη του ’68, εκτυλίχθηκαν έντονοι κοινωνικοί αγώνες που κορυφώθηκαν το 1977 στα -κατά τα μίντια- λεγόμενα “χρόνια του μολύβδου”, φολκλορικά συμβολισμένα στο περίστροφο p38. Οι Ινδιάνοι Μητροπολιτάνοι, οι μαζικές διαδηλώσεις που συγκρούονταν με την αστυνομία, οι επιθέσεις στους συνδικαλιστές ηγέτες, οι λεηλασίες των σούπερμάρκετ, η διάχυση μικρών χειρονομιών σαμποτάζ σε διάφορους χώρους εκμετάλλευσης, βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Σκληρές πορείες στο δρόμο, που διαλύονταν μόνο μετά από άπειρα δακρυγόνα και σφαίρες της αστυνομίας. Δολοφονίες συντρόφων. Οδομαχίες μέχρι θανάτου μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών νεολαίων.

Karl Marx, Για τις τράπεζες και το δημόσιο χρέος

Απόσπασμα απο το επίκαιρο και μνημειώδες έργο Το Κεφάλαιο, 1ος τόμος, του Κάρλ Μάρξ:
Πηγή: Radical Desire


Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις
ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι' αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

ΑΛΑΙΝ ΜΠΑΝΤΙΟΥ , Ο Διαλεκτικός τρόπος : Σχετικά με τον Μάο Τσετουνγκ και τα Προβλήματα Στρατηγικής του Επαναστατικού Πολέμου στην Κίνα



  Το κείμενο αυτό εμφανίστηκε το Μάη του 1992 στο τρίτο τεύχος του περιοδικού La distance Politique, ενημερωτικό δελτίο της ΄΄Πολιτικής Οργάνωσης΄΄ στην οποία παραμένει ενεργός μέχρι σήμερα ο Αλέν Μπαντιού μαζί με άλλους συντρόφους του από το μαοϊκό παρελθόν. Kείμενο που γράφτηκε από τον Αλέν Μπαντιού με την υπογραφή Ανώνυμος

Αναγνώστες

Η λίστα ιστολογίων μου